Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2019

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ....


 Κλαις;
- Όχι. Απλά έχω κάτι στα μάτια μου.
- Τι;
- Μια ανάμνηση.

Ντύσου καλά ... 
Υπάρχουν κρύοι άνθρωποι εκεί έξω...


Αν ήμουν χελιδόνι, στο καναρίνι θα 'θελα να μοιάσω,
απ' το τραγούδι μου οι λυπημένοι να χαμογελούν!
Αν ήμουν όμως καναρίνι, τον αετό θα ζήλευα,
που δε φοβάται τους καιρούς, τη μοναξιά, τα ύψη!
Μα είμαι ένα τόσο δα σπουργίτι
που όλο πεινά, όλο διψά, κρυώνει
και με το ράμφος του χτυπά το τζάμι του Θεού...


Οτι ζει στις ομορφες γωνιες της ψυχης μας...Οτι ταξιδευει στις γλυκιες αναμνησεις του μυαλου μας...Δεν πεθαινει ποτε!!!
Από την αρχή της ζωής μας κάνουμε όνειρα για έναν ιδανικό κόσμο, για μεγάλες συγκινήσεις και μοναδικά επιτεύγματα. Όλα αυτά συνήθως δεν χωράν στα στενά όρια της προσωπικής μας ζωής. Αυτό όμως είναι που προσδίδει στα όνειρα τη μοναδική τους αξία. Γιατί τα όνειρα είναι αυτά που ξεπερνούν τη σύντομη ζωή μας και διατρέχουν την αιωνιότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ζωή που ζούμε δεν έχει αξία. Η φαντασία και η πραγματικότητα είναι έννοιες που πορεύονται μαζί και η σύζευξή τους κάνει αυτό που ουσιαστικά είμαστε. Και αυτό που είμαστε ο καθένας και η κάθε μια είναι το μικρό κύτταρο που συνθέτει την ανθρωπότητα. Στη ζωή μας σημασία έχουν οι άνθρωποι. Αυτοί που είναι δίπλα μας, αυτοί που αγαπάμε και μας αγαπούν, αυτοί που μας κρατούν το χέρι, μας αγγίζουν ή μας προσπερνούν. Αυτοί που ζουν μαζί μας, που έζησαν πριν από εμάς και που θα ζούνε όταν εμείς θα έχουμε φύγει. Εκείνοι που θα ζήσουν στον πραγματικό κόσμο των ονείρων μας. Και εμείς…
Τα είπα όλα στη θάλασσα.
Είχε κι αυτή τις μοναξιές της...
Φθινόπωρο βλέπεις...
Θα συνεχίσω να αρμενίζω σε ξένες θάλασσες ώσπου να ναυαγήσω στη δική μου…
Στο τέλος χάθηκαν. Ενώ προηγουμένως υποσχέθηκαν πως ο ένας θα προσέχει τον άλλο. Τι ειρωνία.
" Η ευτυχία βρίσκεται στις καθημερινές στιγμές..σε τυχαίες λέξεις, σε χαμόγελα φίλων, σε αγκαλιές αγαπημένων! Αρκεί να ξέρουμε να τα εκτιμήσουμε την ώρα που συμβαινουν. "
Μεγαλώνοντας ξέρω σίγουρα ότι ο χειμώνας τελειώνει, 
οι μέρες έχουν θαύματα, 
η καρδιά είναι για να αγαπάει 
κι ότι η μοναξιά... έχει ανθρώπους μέσα της !!!💜
Η ζωή είναι μια ασύλληπτα υπέροχη περιπέτεια. Την έχετε ποτέ δει έτσι ή απλά την αντιμετωπίζετε σαν ένα σκληρό αγώνα που σας πληγώνει και σας εξαντλεί; Η ζωή που όλοι ζούμε είναι δική μας επιλογή , με τα καλά της , με τα στραβά της , με τα λάθη της και τις επιτυχίες της.
Μάλλον οι ρυτίδες μου, αυτές θα  σε μπέρδεψαν και σε αποπροσανατόλισαν.
Άλλαξα ναι! Όμως  στ’ ορκίζομαι, μέσα μου, παραμένω παιδί ακόμα.
Πιστεύω με πάθος σε σένα, στις καλές νεράϊδες, στα θαύματα…
Ξέρω  καλά, ότι Υπάρχεις και Θα Υπάρχεις για όσο θα το πιστεύω.
Πόσα «μου έλειψες» έγιναν «τι κανείς, καλά»;
Στο τέλος των στιγμών ακόμα και οι αναμνήσεις δεν θα μπορέσουν να φέρουν πίσω την μυρουδιά σου και εκείνο το χαμόγελο που ήταν μόνο για μένα.

Ντύσου καλά ... 
Υπάρχουν κρύοι άνθρωποι εκεί έξω.
Μόνο που άτονος πια...δεν ξέρω τι να γράψω..
Βουτάω μέσα στην καρδιά..
και μουρχεται να κλάψω..
Το δάκρυ έτρεξε πολύ..
Καυτό και καίει το χαρτί..
Πρέπει ξανά να γεννηθω..
Από ψυχή και κεραυνό..!!

Σου έχει τύχει ποτέ να συναντήσεις ανθρώπους γνωστούς και να νοιώθεις σαν να τους βλέπεις για πρώτη φορά;
Είναι γιατι τους έπιασες την στιγμή που έβγαζαν την μάσκα για να πάρουν ανάσα...
Αξιοπρεπεια....
Τοσο σημαντικη...
Τοσο αθορυβη...
Τοσο ΣΠΑΝΙΑ...
Η Αξιοπρεπεια δεν ειναι θεμα θεσης...ντυσιματος...κυκλου γνωριμιων...δεν εχει να κανει με το ποσο ψηλα εχεις φτασει...αν εισαι καποιος...αν εχεις ονομα...
Η Αξιοπρεπεια εχει να κανει περισσοτερο  με τη σταση σου απεναντι στη ζωη και στις δυσκολες στιγμες που συναντας...το σεβασμο που κ ε ρ δ ι ζ ε ι ς  οχι που απαιτεις...                 Η Αξιοπρεπεια ειναι.....αθορυβη....και λιγοι την εχουν....
Μερικες φορες πρεπει απλα να αποδεχθεις...Πως τα πραγματα δεν θα ξαναγινουν ποτε οπως ητανε...!!!

Οταν τα ονειρα μενουν απραγματοποιητα...μας στοιχειωνουν...και τοτε γινοντσι εφιαλτες...!!!


Υπάρχουν μέρη που δεν θα ξεχάσεις ποτέ, γιατί εκεί είναι
που άφησες ένα κομμάτι της καρδιάς σου για πάντα ....!!!!!!

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2018

...ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ.............2..............


Έφυγε εκείνο το καλοκαίρι
κι έφυγες μαζί του και εσύ... 
Τότε που η πλάση μοσχοβολούσε
ρόδα και νυχτολούλουδα... 
Ξέφρενα τα τραγούδια τζιτζικιών
ηχούσαν πένθιμα 
και πρόωρα σχόλασε 
των μελισσών το πανηγύρι... 
Μωβ ανεμώνες και υάκινθοι
σκόρπισαν ολόγυρα θλιμμένα μύρα πένθους...
Και ο άγγελός σου, που ήρθε
έναν άλλο άγγελο επί γης να πάρει,
έραινε λεμονανθούς το σεπτό σου σώμα,
απαρηγόρητος θρηνώντας 
στης κλίνης σου την άκρη... 
Πατέρα, χώμα έγινες 
και πώς βαστώ ακόμα;

Κοιτάζομαι προσεκτικά στον καθρέφτη και αντικρίζω το πρόσωπο του πατέρα. "Τι κάνεις εδώ;" τον ρωτάω "δεν πέθανες;;;" "Εσύ πέθανες" μου απαντάει "εσύ, όταν πνίγηκες μέσα στη λύπη..."



Είμαι καλά, Μητερούλα, αυγή μου...

Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.

Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου,

κι αφήνω την πένα μου να κλάψει, μάνα...

Τρεμούλα των χεριών...

Χρόνια που ξεφεύγετε απ' την μπόλια...

Στεναγμέ που μετράς τον μισεμό μου...

Είμαι καλά.


"Πρώτον, Μητερούλα... Υγείαν έχω"

Και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.

Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα στα πλευρά μου.

"Πρώτον, Μητερούλα..." Μα συγχώρα με και σήμερα.

Συγχώρα με και σήμερα που δεν θα μάθεις την αλήθεια.


Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.

Δεν περνά τη θάλασσα.

Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα την πω.



"Είμαι καλά".


Αφήστε
 με στον πόνο μου
 στην παιδική 
καρδιά μου

Πάνε τα νανουρίσματα...


Πάνε τα χάδια στο μέτωπό μας,


τα φιλιά στις πληγές για να τις γιάνουν...


Γίναμε γονείς του εαυτού μας.

Μόνο εμάς έχουμε να μας νοιαστε
Μα πότε κιόλας γέρασα;

 Μια καλημέρα,

 μια καλησπέρα

 και να σου 

η δύση μου έφτασε

Πάρτε μου αίμα, γιατρέ! 


Να δω πόσα τα λευκά πραγματικότητας 


και πόσα τα ερυθρά ονείρου... 


Να μάθω πόσος χρόνος βίου αβίωτου μου απομένει!


ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ......1.........

Η εικόνα ίσως περιέχει: κούπα καφέ, καφέ και ποτό
ΕΝΑ .......ΑΣΤΕΡΙ....ΓΡΑΦΕΙ....
Ναι, κύριε, σκέτο τον πίνω τον καφέ μου...
Πασπαλισμένο με δυο κουταλάκια πόνου 
και λίγο γάλα αγνό, σαν κι αυτό που 
ρουφούσα κάποτε ως μωρό από τη μάνα μου.
Σας λέω, κύριε, ο πόνος του πατέρα μου 
και το γάλα της γλυκιάς μου μητέρας
πάντα θα με συνοδεύει, όπου πάω,
όπου κι αν βρίσκομαι,
ακόμη και στις πιο ξέγνοιαστες στιγμές μου!
Ναι, κύριε, έτσι πίνω τον καφέ μου,
έτσι μεγάλωσα εγώ, έτσι έμαθα να ζω!
Κι αν δε σας αρέσει, δεν πειράζει... 
Δώστε μου τα ρέστα, να φύγω..
Δεν θα με καταλαβαίνατε, έτσι κι αλλιώς



Έχασα πολλά πλοία, που θα με πήγαιναν...
Κυρίως όμως έχασα, αυτά που θα με γύριζαν...
Έτσι σώθηκα, φίλε μου, ίσαμε τώρα: χάνοντας! 
Χάνοντας όνειρα, ανθρώπους και 
όλα της καρδιάς μου τα καράβια... 
Αιωνία μου η μνήμη λοιπόν
και αιωνία σου εσένα η χαρά!
image.png

Πάνε τα νανουρίσματα...
Πάνε τα χάδια στο μέτωπό μας,
τα φιλιά στις πληγές για να τις γιάνουν...
Γίναμε γονείς του εαυτού μας.
Μόνο εμάς έχουμε να μας νοιαστεί

Εδώ, στην άκρη του πόνου και του δικού μου κόσμου, στέκω μονάχη αλλά ελεύθερη, έτοιμη μα και γαλήνια, με την καρδιά μου ανάλαφρη και φίλη πια μετά από τόσα χρόνια... Λαχτάρησα δικαιοσύνη και αλήθεια (το μόνο μου έγκλημα), μα μόνο ψήγματά τους βρήκα εδώ κι εκεί. Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της τον όλεθρο της ελπίδας... Κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε, κι εγώ, να παρακαλάω κάθε τόσο να σβήσουν τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους, για να μπορέσω να δω ήσυχη τ' αστέρια...

Εδώ, στην άκρη του πόνου και του δικού μου κόσμου, στέκω μονάχη αλλά ελεύθερη, έτοιμη μα και γαλήνια, με την καρδιά μου ανάλαφρη και φίλη πια μετά από τόσα χρόνια... Λαχτάρησα δικαιοσύνη και αλήθεια (το μόνο μου έγκλημα), μα μόνο ψήγματά τους βρήκα εδώ κι εκεί. Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της τον όλεθρο της ελπίδας... Κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε, κι εγώ, να παρακαλάω κάθε τόσο να σβήσουν τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους, για να μπορέσω να δω ήσυχη τ' αστέρια...


Γλυκαίνει ο καιρός, μα μέσα μου βαρυχειμωνιάζει. 
Χάθηκα μέσα στα "ναι", που δε θα 'πρεπε να 'χα πει. 
Πνίγηκα στα "όχι", που δεν είπα, 
και δε μου 'μειναν πια άλλες ανάσες. 
Μόνο το καρδιοχτύπι μου έμεινε το παιδικό 
και εκείνο το καλοκαίρι που από τότε προσδοκούσα... 
Περίμενα, όλο περίμενα....
Χρόνια ολάκερα σ' ένα θάλαμο αναμονής, 
μα πουθενά δε φαίνεται το Καλοκαίρι μου! 
Γιατί οι ψυχές που ήρθαν 
να με ανταμώσουνε ως τώρα, 
κι όλες εκείνες που με αναμένουν, 
δεν έχουνε εκείνο το ~ μ ο ν α δ ι κ ό ~ και ένα, 
που χρειάζεται σ' εμένα, 
δεν έχουνε αυτό που λέγεται: β α θ ι ά...!!!

Αγαπητή νεφέλη, "σύννεφο" όπως σε λένε, 
θα σε παρακαλούσα να μην ξανάρθεις 
πάνω απ' το κεφάλι μου... 
Αρκετές βροχές σου άντεξα, 
ήλιο αρκετό μου στέρησες! 
Μετακόμισα εξαιτίας σου πολλάκις. 
Σπίτια άλλαξα και πόλεις, νομούς και εαυτούς. 
Κατέφυγα στη θάλασσα, αλλά κι εκεί με βρήκες, 
συνωμότησες, και έγινες καταιγίδα... 
Επειδή δεν πνίγηκα όμως, 
δεν σημαίνει πως επέζησα κιόλας!
Σεβάσου, επιτέλους, 
το ελάχιστο που μου 'χει απομείνει...
Δικαιούμαι έστω μία, 
μια μέρα ανέφελης λευκότητας, 
δε νομίζεις;
Εδώ, στην άκρη του πόνου και του δικού μου κόσμου, στέκω μονάχη αλλά ελεύθερη, έτοιμη μα και γαλήνια, με την καρδιά μου ανάλαφρη και φίλη πια μετά από τόσα χρόνια... Λαχτάρησα δικαιοσύνη και αλήθεια (το μόνο μου έγκλημα), μα μόνο ψήγματά τους βρήκα εδώ κι εκεί. Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της τον όλεθρο της ελπίδας... Κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε, κι εγώ, να παρακαλάω κάθε τόσο να σβήσουν τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους, για να μπορέσω να δω ήσυχη τ' αστέρια..
.....................ΑΠΑΝΕΜΟ ΛΙΜΑΝΙ    ......................

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018



Οι μέρες μας 

θα ήταν πολύ διαφορετικές

αν ξέραμε σε ποιους αρέσουμε

σε ποιους όχι

ποιοι μας συμπαθούν

 και ποιοι μας αντιπαθούν.

Οι νύχτες όμως

θα ήταν καλύτερες 

αν ξέραμε ποιοι μας σκέφτονται

ποιοι κλαίνε για μας 

και σε ποιους λείπουμε.

Και θα’ταν ακόμα καλύτερες

 αν λείπαμε σε ανθρώπους 

που αγαπάμε πολύ.

Και θα’ταν τέλειες

 αν με το ξημέρωμα

 πηγαίναμε να βρούμε

 εκείνους τους ανθρώπους

 και τους δίναμε

 μια μεγάλη αγκαλιά.

Κι ας μην 

είναι εκείνοι 

που περιμέναμε να

 ΕΙΝΑΙ...................................
-ellenkub




Μη φοβάσαι τα τετράποδα, τα δίποδα να τρέμεις!!! 

 Γνωριστήκαμε στη Ραφήνα. Περπατούσα λυπημένη στην ακρογιαλιά, ώσπου εμφανίστηκες εσύ. Με κοίταξες θλιμμένος, δεν κατάλαβα γιατί. Θέλησες να μ' ακολουθήσεις. Ήρθες να ζήσουμε μαζί. Σε ονόμασα Απώλεια. "Δεν μου αρέσουνε τα κατοικίδια", σου είπα. "Ο Απώλειας δεν είναι απαιτητικός", είπες εσύ. Ήσουν τρομακτικά ήσυχος, αλλά έτρωγες πολύ... Έτσι, μια μέρα σε είδα να καταβροχθίζεις τα όνειρά μου , τις ελπίδες μου, τις χαρές μου, όλα τα σχέδιά μου. Μια άλλη μέρα, σε είδα να τρως τη βέρα του πατέρα μου και ύστερα, τον ίδιο τον πατέρα. Προσφάτως, σε είδα να μασουλάς την καρδιά μου και την αλήθεια που πίστευα πως κατείχα. Συνήθισα να βλέπω να μου τα τρώει όλα ο Απώλειας, λαίμαργα και σαδιστικά. Ώσπου θύμωσα, έκλαψα και τον έδιωξα. Τώρα πια, με επισκέπτεται κάθε νύχτα στα όνειρά μου και με απειλεί πως θα γυρίσει να με αποτελειώσει, τρώγοντας κι εμένα. Δεν τον φοβάμαι. Του γελάω.

 Όταν έχεις ένα δίποδο "φίλο", που σου τρώει την ψυχή καθημερινά, την αντοχή σου, τη δύναμή σου, τα όριά σου και ό,τι σου ανήκει, τι να σε νοιάξει για τη σάρκα σου μετά; Αφού δεν τον χορταίνει τίποτε από τον εαυτό του και τίποτε δικό του νόστιμο δεν έχει, αφού μόνο το δικό του "καλώς έχειν" σκέφτεται, όλος με λύσσα πάνω σου θα στραφεί, θα σε τρώει αργά και βασανιστικά, θα 'σαι το πιο λιχούδικο λάφυρό του... 

Και, ώσπου να γίνει η "Απώλεια" συνήθειά σου, 
θα έχεις γίνει "Απουσία" και "Εσύ"...


ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ

Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Να με θυμάσαι.


ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ...
ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ...
όσα ζήσαμε 
όσα νιώσαμε 
όσα μας έκαναν να γελάσουμε 
αλλά και να κλάψουμε μαζί ή χωριστά δεν έχει σημασία 
σημασία έχει ότι ήταν πάντα ο ένας για τον άλλον. 
Αυτές τις στιγμές σου αφήνω 
να έχεις πάντα την καλύτερη παρέα 
για το μέλλον αυτές τις στιγμές 
θα κρατήσω και εγώ για να αντέξω την μοναξιά 
και την θλίψη που άφησε η απουσία σου.
ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ότι κάποτε όταν τα μάτια 
θα έχουν την ανάγκη για την πιο όμορφη εικόνα, 
όταν τα συναισθήματα καταφέρουν 
και νικήσουν την λογική 
όταν οι ψυχές θα αναζητήσουν το άλλο τους μισό 
θα ξαναβρεθούμε γιατί παράλληλους δρόμους πήραμε 
όχι χωριστούς 
πάντα δίπλα σου θα είμαι 
απλά δεν θα με βλέπεις 
και δεν θα με ακούς 
σε κάθε στιγμή σου όμως θα με νιώθεις !!!

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ....
ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ....
ότι πάντα θα βρίσκεσαι 
σε ένα καλά κλειδωμένο κουτάκι της καρδιάς 
και του μυαλού 
για να μην μπορέσει να σε πειράξει ποτέ κανείς 
για να μην μπορέσει ποτέ κανείς 
να αγγίξει ότι πολυτιμότερο 
ένιωσα και έζησα στην ζωή μου.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ… 
πως οι άνθρωποι αγαπάνε αληθινά 
μια φορά στην ζωή τους 
και εγώ αγάπησα εσένα 
γιατί μου έμαθες να βλέπω 
με τα μάτια και να ακούω με την καρδιά !! 
Έμαθες στην καρδιά μου 
να χτυπάει στους ρυθμούς της ευτυχίας 
και στα όνειρα μου να έχουν μουσική , 
χρώμα και άρωμα 
γιατί ήσουν πάντα πρωταγωνιστής σε αυτά !!!

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ποτέ ....
όσα χρόνια και να περάσουν 
θα είσαι η μεγαλύτερη 
η μοναδική 
η απόλυτη αγάπη της ζωής μου...!!!!!!!!
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ??????????????



Σάββατο 28 Απριλίου 2018

ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ.....

ΦΙΛΙΑ..........


Ξεκινάς με ένα τσουβάλι γεμάτο ανθρώπους. 
Άνθρωποι που αποκαλείς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές, 
συνάδελφους, κολλητούς, γείτονες, συμμαθητές.
Πόσο γεμάτη ζωή με τόσους ανθρώπους, σκέφτεσαι 
και χαμογελάς αθώα.
Προχωράς δυο βήματα και νιώθεις πως το τσουβάλι σα να έχει ελαφρύνει. Ανοίγεις και βλέπεις πως κάποιοι λείπουν, πως κάποιοι έχουν φύγει 
ή τους έχεις διώξει και εσύ. Όχι μην ανησυχείς δε σε κακολογούν, 
ούτε τους κακολογείς, απλά έτσι είναι οι άνθρωποι, απλά χάνονται, 
απλά δε συνεχίζουν, απλά δεν ταιριάζουν.
Κλείνεις το τσουβάλι ανέκφραστα, έχεις τόσους πολλούς 
που δε σε νοιάζει.
Προχωράς άλλα τρία βήματα. Κοντοστέκεσαι ξάφνου.
Σα να έχει ελαφρύνει και άλλο το άτιμο. Το ανοίγεις και τι να δεις… 
Ούτε οι μισοί. Μα σαν να προστέθηκαν και κάποιοι άλλοι, λίγοι, 
όχι πολλοί. Μα τι στην ευχή; Εσύ θα έπαιρνες όρκο ότι κάποιοι 
θα ήταν μέσα και κάποιοι άλλοι δε θα έμπαιναν ποτέ. 
Κλείνεις συλλογισμένος το τσουβάλι και προχωράς άλλα τέσσερα βήματα.
Μα το τσουβάλι το νιώθεις πιο ελαφρύ από ποτέ, επικίνδυνα ελαφρύ 
θα έλεγε κανείς. Σταματάς να δεις μήπως τρύπησε το τσουβάλι 

και άδειασε μονομιάς, αλλά μια χαρά το βλέπεις.
Ξεμπλέκεις τα δεμένα κορδόνια του και κοιτάς μέσα. 
Μα τους εκατό κλέφτες σκέφτεσαι, τι έχει γίνει; 
Που εξαφανιστήκαν όλοι; 
Ψάχνεις εδώ, ψάχνεις εκεί, λίγους νοματαίους βλέπεις.
Προχωράς άλλο ένα βήμα μικρό, όχι μεγάλο και πλέον είσαι σίγουρος 
ότι το τσουβάλι έχει τρυπήσει. Το κοιτάς από κάτω και όντως είναι τρύπιο. Αναθεματίζεις για ώρα από εδώ και εκεί, μέχρι που προσέχεις πως κάποιοι λίγοι έχουν γαντζωθεί τριγύρω και με κόπο κρατιούνται, αλλά δεν 
παραιτούνται. Δεν είναι πολλοί. Μια χούφτα άνθρωποι, οι δικοί σου 
άνθρωποι.Τους κοιτάς και τους αναγνωρίζεις. Είναι αυτοί που και 
η απουσία τους καμιά φορά ήταν ορατή μόνο στο μάτι, γιατί ήξερες 
πως είναι κάπου στο εκεί. Είναι αυτοί που και στο δικό τους τρύπιο 

τσουβάλι της φιλίας, είσαι αυτός που γαντζώθηκε, που δεν παραιτήθηκε. Μπαλώνεις χαρούμενος το τσουβάλι, το ρίχνεις στις πλάτες και το προσέχεις σαν τα μάτια σου. Δε φοβάσαι πια μήπως αδειάσει,
αλλά μήπως και γεμίσει, γιατί επιτέλους νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.

Και αν σου πουν πως φταις εσύ που τους έβαλες όλους στο ίδιο τσουβάλι, 

να τους πεις πως το τσουβάλι της φιλίας χωράει πολλούς μα στο τέλος κρατάει λίγους

Χαθήκαμε πάλι, όχι τυχαία, συνειδητά. Πέρασαν μέρες επίπονες μέχρι τούτη εδώ τη στιγμή. Μέρες γεμάτες από μνήμες, από λόγια, από σιωπές. Χωρισμοί κι αποχωρισμοί. Τυχαίοι, μοιραίοι, συμπτωματικοί, ηθελημένοι, μελετημένοι. Λύσαμε κάβους, κι όσοι δεν λύθηκαν, κόπηκαν. Σημασία έχει το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι η αναχώρηση. Το πλοίο έφυγε, ξεκίνησε τη διαδρομή του σε νέα ρότα. Πιο αληθινή, πιο ειλικρινή, πιο ζεστή.
Κι ακόμα κι αν η καινούργια ρότα του προκαλέσει πληγές και σημάδια ανεπανόρθωτα, δεν πειράζει, άξιζε! Μέρες τώρα μουρμουράω τούτους τους στίχους! Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, ποτέ δεν θα το μάθεις… Κι όμως εσύ το έμαθες. Στο είπαν τα μάτια μου, στο είπαν τα λόγια μου, στο λένε οι πράξεις μου. Θέλω το λίγο σου, για μένα είναι πολύ. Θέλω το καθόλου και το τίποτα, για μένα είναι κάτι. Μόνο την αλήθεια σου, σου ζητώ όσο κι αν με πονέσει. Μόνο την αλήθεια σου θα ζητώ όσο κι αν με πονάει. Μη με γελάσεις σε τούτο το κρυφτό. Κρύψε μου τα πάντα, μα όχι την αλήθεια σου.
Είπα τόσα αντίο αυτόν τον καιρό! Αντίο στενάχωρα, αντίο που έπρεπε, αντίο που δεν έπρεπε μα δεν γινόταν αλλιώς. Έκλεισαν πόρτες, άνοιξαν χαραμάδες. Δυνατοί οι κάβοι τούτου του καραβιού… μα δεν με νοιάζει. Έπαψα να δίνω μάχες αναίτιες και 
να χάνομαι μέσα σε ξένους πολέμους. Ό,τι δεν λύνεται κόβεται, και τώρα πια, το ξέρω καλά! Κι ότι δεν κόπηκε μέχρι σήμερα, δεν θα κοπεί ποτέ!

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

ΓΑΠΗΤΕ Sigmund....



Αγαπητέ Sigmund, ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς ακόμα καλύτερα. Εδώ σε μας τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά πρέπει να σου πω. Αν τολμήσεις και ανοίξεις τηλεόραση ή υπολογιστή, σε πιάνει το λιγότερο θλίψη. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, προφανώς καλύτερα από μένα. Όλοι μιλούν για πτώχευση, οικονομική κατάρρευση, κοινωνική ρήξη, πόλεμο και πολλά άλλα που δεν τα καταλαβαίνω καν. Και νομίζω ότι χρειάζομαι τις συμβουλές σου για άλλη μια φορά. Όχι μόνο για μένα αυτή τη φορά όμως! Για την οικογένειά μου, για τους φίλους μου, για τους συναδέλφους. Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που έχω ακούσει εδώ και δύο χρόνια τη λέξη "περικοπή", τώρα θα ήμουν πλούσια. Μόνο που δεν ξέρω κατά πόσον θα μου ήταν χρήσιμο το ευρώ στην Ελλάδα. Πρέπει να σου πω, πως από ό,τι έχω καταλάβει, όλη η Ευρώπη και ολόκληρη η υφήλιος βρίσκονται σε κρίση. Η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς όλες οι χώρες αντιμετωπίζουν την απειλή της κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος, ένα σύστημα που με τόσο κόπο και αίμα έχτισαν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Ας μην κατηγορούμε τα συστήματα όμως. Οι άνθρωποι φταίνε, σωστά φίλε μου? Χρειάζομαι τη συμβουλή και τη βοήθειά σου για άλλη μια φορά λοιπόν, και σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη που σε ενοχλώ εκεί στο παράλληλο σύμπαν σου. Χωρίς να ακουστώ σαν τη Μάρθα Βούρτση- ρώτα κάποιον Έλληνα από την παρέα σου εκεί και θα σου εξηγήσει τι σημαίνει ο όρος- πολύ συχνά αισθάνομαι ότι κάποιος εισέβαλε στον πολύ προσωπικό χώρο των ονείρων και των σχεδίων μου για το μέλλον και μου τα έκλεψε. Ναι, κλοπή! Λες και κάποιος αποφάσισε χωρίς εμένα για εμένα, ότι τέρμα τα όνειρα, ότι δεν υπάρχει διέξοδος από τη μαύρη τρύπα του σύμπαντος στην οποία έχει μπει η χώρα μου, ότι τα πάντα αποφασίζονται από άλλους, ότι στην πιο δημιουργική δεκαετία της ζωής μου δεν θα μπορώ στη ουσία να δημιουργήσω τίποτα, παρά να επιβιώσω απλά. Μιλάμε δηλαδή για απανωτές παραβιάσεις του Προσωπικού Ποινικού μου Κώδικα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μιλάμε και για πλήρη ατιμωρησία των ενόχων. Όλοι μιλάνε τριγύρω μου, μα κανείς δεν λέει κάτι ουσιαστικό, κανείς δεν προτείνει τίποτα. Όλοι νιώθουν το αδιέξοδο να μεγαλώνει και την έξοδο του τούνελ να απομακρύνεται. Μα τίποτα δεν αλλάζει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα βιβλία και οι μουσικές δεν μου χαρίζουν την ανακούφιση και τη χαρά που μου χάριζαν κάποτε. Σου ξαναλέω, είναι λες και κάποιος μπήκε στον πολύ προσωπικό μου χώρο και μου έκλεψε τον αέρα που ανέπνεα τις νύχτες που νοσταλγούσα το μέλλον μου. Αρχίζω και κατανοώ ότι όλα αυτά αποτελούν μέρος καλοστημένου σχεδίου, ότι τα πάντα είναι προκαθορισμένα, ότι μας κορόιδεψαν, ότι την πατήσαμε γενικώς.. Ξέρεις Sigmund- το έχουμε συζητήσει και παλιότερα αυτό αν θυμάμαι καλά- ποιο είναι το πιο παρήγορο σε αυτούς τους καιρούς? Αναβιώνουν οι ανθρώπινες σχέσεις, τουλάχιστον αυτές που αξίζουν. Οι οικογένειες επανενώνονται, οι παρέες μαζεύονται σε σπίτια και κάνουν όνειρα για το μέλλον, ακόμα και αν ξέρουν ότι δύσκολα θα πραγματοποιηθούν, οι ιδέες ξεπηδάνε από παντού, οι λέξεις αποκτούν νόημα και πάλι. Οι άνθρωποι θυμούνται πράγματα σχεδόν ξεχασμένα, ανακαλύπτουν τι σημαίνει να ζεις χωρίς να έχεις πολλά λεφτά, μειώνουν τις επίπλαστες ανάγκες τους στο ελάχιστο δυνατό, απεκδύονται- έστω και αναγκαστικά- τον καταναλωτισμό. Ζουν δηλαδή, χωρίς να έχουν ανάγκη να το αποδείξουν στους γύρω τους. Έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία για όλους μας. Επίσης, πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε από την κατάσταση αυτή είναι να βρούμε τις θετικές του πτυχές και να τις εκμεταλλευτούμε. Αλήθεια, εσύ τι πιστεύεις? Μπορεί να ξεπηδήσει κάτι όμορφο μέσα από όλο αυτό? Όντας πολύ πιο παλιά ψυχή από μένα, δεν συμφωνείς ότι η Ιστορία το έχει αποδείξει αυτό? Φίλε μου Sigmund, ξέρεις πόσο εκτιμώ τις απόψεις σου, όσο και αν θεωρώ μερικές από αυτές ρηξικέλευθες. Περιμένω με ενδιαφέρον και αγωνία την απάντησή σου. Βοήθησέ με να βοηθήσω τους γύρω μου να νικήσουν την μελαγχολία που τους έχει κυριεύσει. Θα έλεγα κατάθλιψη, αλλά ξέρεις καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ότι σιχαίνομαι τον όρο αυτό. Πώς νικιέται λοιπόν η θλίψη? Πώς κερδίζεται πίσω το χαμόγελο, ιδίως το δια της βίας κλεμμένο από τα χείλη μας? Σε φιλώ, Η Αιώνια Ασθενής Σου